Het eerste afscheid

Afscheid nemen is nooit leuk, en hoewel ik wist dat dat een van de nadelen was van mijn uitwisseling had ik niet verwacht dat ik dat al zo snel zou moeten doen. Gister was het namelijk al tijd om afscheid te nemen van Katie, een hele goede vriendin hier uit de verenigde staten. Don't worry, ze was niet naar huis gestuurd ofzo, maar was hier gewoon maar 4 maanden om een vriendin op te zoeken die ze twee jaar geleden tijdens haar uitwisseling in Brazilië had leren kennen.

Daarom gingen we maandag voor de allerlaatste keer met een groep vrienden, deels uitwisselings studenten. naar het centrum, waar een soort van kermis was. Er was vooral veel eten, kleine kraampjes met spullen en spelletjes en een stuk of 4 attracties. Op een klein min puntje na (iemand moest overgeven door een heel erg ronddraaiend ding) was het heel gezellig. Ik ben zelfs nog ergens in geweest met Katie zonder al te misselijk te worden! het was een soort van schommelschip, maar dan op een rails in plaats van hangend. Heel typisch was dat het deels met de hand aangedreven was en ook al ging hij over de kop, je niet helemaal ingesnoerd zat. Er was we een balk over je benen maar verder moest je je maar goed vasthouden. Nog een leuke laatste Mexicaanse ervaring voor Katie dus. Verder hebben we gewoon wat rond gelopen, gegeten, random in de straat gedanst (wat ik trouwens nog steeds niet kan dus dat was uuhm, grappig) en zo'n sleutelhanger gekocht met een foto van de hele groep erin. Daarna bleven Vitoria en ik in het huis van Pau, Ale en Katie 'slapen'. natuurlijk hadden we daar geen zin in en gingen we pas rond een uur of drie naar bed, en arme pau ging de volgend ochtend gewoon naar school, die om 7 uur begon. Katie, Vitoria en ik wilden 's ochtends ook nog even naar het centrum om een Mexicaanse vlag te kopen, maar Katie werd wakker met migraine dus die hebben we maar een pijnstiller gegeven en zo lang mogelijk laten slapen zodat ze er tijdens de reis hopelijk niet te veel last van zou hebben. 

Toen om half 12 kwam de moeder van Ale y Pau ons halen en was het toch echt tijd om naar het vliegveld te gaan. Daar hebben we nog even wat gegeten en gedronken, veel fotos gemaakt, knuffels gegeven en gehuild (de rest dan, ik ben nog steeds emotieloos) en toen moest ze echt weg. Het was zo raar om nu al afscheid van iemand te moeten nemen, wetend dat de kans dat je elkaar nog een keer in reallife ziet erg klein is en ik kan er echt niet aan denken dat ik dit straks met een paar honderd mensen heb. Maar dat duur nog even dus ik ga er ook niet aan denken.