Weekje 'Nederland'

vorige week zaterdag was het eindelijk zover, ik kon Anthe op  gaan zoeken! 

Ookal woon ik nu al meer dan vier maanden in het zelfde land als een van mijn beste Nederlandse vriendinnen, ik had haar hier nog nooit gezien, dus daar werd het wel eens tijd voor. die zaterdag ochtend, 30 november kwam de vader van Anthe mij op halen bij een oxxo langs de snel weg, waar mijn gastvader me heen bracht. Rotary staat hier niet toe dat studenten zonder volwassenen reizen, niet met de bus en ook niet met het vliegtuig dus het was nog een gedoe om wat te regelen, maar gelukkig kon Mark me komen halen en kwam alles toch nog goed.

Na iets meer dan 2 uur rijden kwamen we aan bij het hotel in México (stad) waar de rest van het gezin me al opwachtte. Het was heel leuk en ook heel aparte om Nederlandse, bekende gezichten te zien. Ik heb even snel iedereen een knuffel gegeven en toen zetten we ons toeristenhoofd of en gingen we de stad in. Behalve dan het feit dat ik er de hele tijd Spaanse en Engelse woorden in de gesprekken gooide  voelden het gewoon als een van de vele vrijdag middagen die ik bij Anthe thuis heb door gebracht toen we allebei nog in Nederland waren, lang, lang geleden. Zo raar dat een vriendschap zo ingewikkeld maar tegelijk ook zo makkelijk kan zijn. Nu gingen we in plaats van hardlopen in het Mastbos Mexico stad verkennen in een Turibus, zo'n brits geval waarbij je op het dak kunt zitten en zo alle highlights van de stad kunt zien. Die Highlights vielen alleen een beetje tegen, en omdat Mexico-stad bekend staat om het verschrikkelijke, en dus langzame verkeer was de tour toch wel een beetje saai. Anthe's moeder hoorde later dat dat het gevolg was van een aardbeving in 1985, waarbij de stad grotendeels verwoest was en er dus niet veel historische gebouwen overbleven die je highlights zou kunnen noemen. Daarom zijn we dus maar halverwege de tour uitgestapt om te gaan lunchen in een geweldig Sushi restaurant. Ookal was het niet historisch, van mij mag je dit wel een highlight noemen. Het eten was echt verrukkelijk dus we hebben een goede energie voorraad aangelegd voor een lange reis met de metro en trein (Mexico-stad is de enige stad in het land waar metro's zijn) richting Xochimilco. Dit is een van de 16 districten van het Mexicaans Fedraal District en er zijn veel kanalen met drijvende tuinen te vinden. En die gingen wij met trajineras verkennen.

We kwamen langs een stukje land waar wat popen in bomen hingen. De bestuurder van de boot (hier is vast een naam voor maar zoals al wel duidelijk is gaat mijn Nederlands achteruit) zei dat dit het isla de las muñecas was (letterlijk eiland van de poppen) maar dat geloofden wij niet. De legend gaat dat er op zo'n vier uur varen (wij waren net een half uur onder weg) een eiland is waar jaren geleden een meisje verdronk. Daarna spoelden op misterieuze wijze haar poppen aan bij het eiland, die de eigenaar daar in de bomen hing. Hij dacht dat de poppen bezeten waren met de ziel van het meisje en hing er steeds meer poppen bij. 50 jaar later werd hij zelf dood gevonden op de zelfde plek als waar het meisje verdronken was. Sindsdien is het eiland steeds toeristischer geworden en de toeristen, die eerst een flinke duit moeten betalen om er te komen want geen Mexicaan wil vrijwillig naar dat eiland toe, hangen er steeds meer poppen bij. De plek waar wij langs kwamen lag gewoon op de vaar route waar alle bootjes langs kwamen en niemand trok zich er wat van aan, dus het kon nooit het echte poppen eiland zijn.                                                 

Na het boottochtje gingen we met metro weer terug naar het centrum van de stad, waar ons hotel stond. Eerst gingen we nog wat eten bij de Mac en daarna kwamen we nog een winkel met leuke jurken tegen die we natuurlijk even moesten proberen (en kopen natuurlijk). 

Zondag gingen we naar Teothiuacan (denk ik, de naam is echt onmogelijk om te onthouden), een oude stad waar slechts ruïnes, voornamelijk van piramides  van over zijn. Door wie en hoe deze enorm piramides gebouwd zijn is een groot raadsel. Ze zijn echt immens groot en erg indruk wekkend, vooral als je je bedenkt dat ze nog voor Christus gebouwd zijn. We hebben door de hele 'stad' gelopen en 'el sol' en 'la luna' beklommen, wat nog een hele opgave was.

Hierna gingen op weg naar Puebla, de stad waar Anthe woont. Daar begonnen we al gelijk met de Nederlandse tradities door rond 7 uur warm te eten. In mijn gast gezin, zoals in de meeste Mexicaanse gezinnen, eten we altijd rond een uur of 10 iets simpels als cornflakes en we lunchen warm rond een uur of 4. 

De volgende ochtend moesten we om 6 uur op want het was een gewone schooldag en ik ging ook mee. Dit was niet zo geweldig want natuurlijk waren we veel te laat op gebleven want we hadden elkaar van alles te vertellen. Maar goed, toen we uiteindelijk op school kwamen viel het allemaal heel erg mee. Ik ontmoette al Anthe´s vrienden, waarvan ik met een paar al eerder had gepraat via Whatsapp omdat ze Anthe´s telefoon hadden afgepakt en zei waren een van de eersten waarvan ik meer over Mexico hoorde, dus het was leuk om ze nu in het echt te zien.

Woensdag begonnen voor Anthe de examens, maar die waren heel onhandig gepland dus ik ging gewoon mee om haar in de 3 uur die tussen de toetsen zat gezelschap te houden. Donderdag ochtend ging ik eerst mee met Anja naar haar Yoga les, die toch verrassend zwaar was, zeker omdat ik nog spierpijn had van de taekwondo les van Anthe en mijn benen amper kon strekken. 

En toen was het Pakjesavond! Ik had echt niet verwacht dat ik dat dit jaar zou vieren, maar gelukkig kwam het er toch van :) Eerst aten we lekkere Nederlandse zuurkool met Unox worst en deden we de jurken aan die we in Mexico gekregen hadden voor een pakjes avond in stijl. Daarna werd er ineens op de deur geklopt en vonden we een brief van Sinsterklaas! Deze zei dat we in een kast moesten zoeken. Het leek wel alsof Maren de pakje kon ruiken want binnen een paar seconden had ze twee zakken vast. Toen kon het uitpakken beginnen! We kregen allemaal hele leuke cadeautjes en er zaten zelfs echte Nederlandse Chocolade letters bij. Nadat alles uitgepakt is hebben nog even een van de cadeautjes uitgeprobeerd, een spel waarbij iemand met een koptelefoon op fragmenten van een liedje moet zingen en de rest van het team moet raden wat er gezongen word, net als met die Japanner in ik houd van Holland. Ik heb toch wel respect voor die man want het is echt een stuk moeilijker dan het lijkt.  

Op mijn laatste dag in Puebla, vrijdag dus, gingen we na school met een groep vrienden van Anthe wat eten en naar de bios. Daarna gingen we naar het huis van een vriendin met een Libanese afkomst, haar moeder had Libanees eten voor ons klaar gemaakt en dat was echt super lekker. Ook kregen we nog een tour door het huis waar ´wat´ kerst decoraties stonden. We waren zo´n half uur bezig. Het was echt niet normaal, Alles was versierd, van grote lichtgevende sneeuwpoppen in de tuin tot kersthanddoekjes in de wc, overal stond wel wat, echt super mooi!

En toen was het al weer tijd om naar huis te gaan. Gelukkig zouden we op de terug weg eerst nog tussen stop maken en over nachten in Valle de Bravo. Hier in de buurt zitten de beroemde Monarc vlinders, dus wij gingen de uitdaging aan en beklommen de berg (wat echt niet makkelijk was) om ze te zien. Helaas waren we doordat de snelweg rond Mexico-stad was afgesloten en dus iedereen recht door de miljoenen stad heen moest, zo'n drie uur later dan gepland aan gekomen en sliepen bijna alle vlinders al, maar het was nog steeds heel indruk wekken om hele bomen vol te zien met die beestjes, die met hun mini vleugeltjes helemaal van uit Canada gevlogen kwamen. Na de vermoeiende tocht naar de vlinders hebben we heerlijk gegeten in een restaurant met eten van over de hele wereld. Je bestelde simpel weg het land waar het vandaan kwam. Ik had Thailand en het was zo lekker dat ik overweeg om de Thai die in mijn stad woont te dwingen voor me te koken. De volgende ochtend stonden Maren, Inden en ik vroeg op om nog even van het zwembad te kunnen genieten. Daarna gingen we ontbijten, nog heel even zwemmen, omkleden en de auto in. We reden naar het het tank station waar mijn gastvader me opkwam halen en toen moesten we toch echt afscheid nemen :( Na een super leuk week gehad te hebben met deze geweldige familie was dat natuurlijk niet leuk, maar ik was ook wel blij dat ik mijn gastgezin en vrienden, die me al de hele week berichten aan het sturen waren dat ik terug moest komen, weer kon zien. Ik wil in ieder geval de hele familie Rippens onwijs bedanken en hopelijk zien we elkaar snel weer (Anthe, dan krijg je je zaklamp terug, ik beloof het).

Als je meer wilt lezen, hier is de blog van Anja, de moeder van Anthe. http://www.leveninmadrid.blogspot.mx/