Adios

Dus, ik ben al weer een tijdje terug, maar met alle drukte van afscheid nemen en thuis komen er nog niet aan toegekomen om een blog te schrijven over mijn laatste maand, dus bij deze.

De hele maand stond een beetje in het teken van afscheid nemen, aangezien ik in het eindexamen jaar zit en al mijn klasgenootjes zelf ook naar andere scholen gaan en een aantal zelfs ook op uitwisseling. En natuurlijk waren ook de andere exchangers zo onderhand aan hun vertrek aan het voorbereiden.

Die vrijdag was het dus de laatste school dag een hadden we sprintkussens gehuurd en het hele voetbal veld veroverd met tuinslangen en waterballonnen. Toen iedereen uiteindelijk helemaal doorweekt was besloten we de fontein in het midden van de school aan te zetten, waar iemand zeep in had gestopt. Daarna kwam de directeur ons vertellen dat ons feestje voorbij was ... Dus gingen we daarna nog even naar het huis van een klasgenootje.

De week daarna heb ik voornamelijk veel met de andere uitwisselings studenten gedaan omdat iedereen van school examen week had, maar daar hoefde ik niet aan mee te doen. Ik ben nog even naar school geweest om een papiertje te regelen waar ik mee kan bewijzen dat ik daar ook echt een jaar gezeten heb en dat was het dan, adios Jeff. Het weekend daarna was Alonso jarig en zijn familie heeft een huis in Tzintzunzan, dus daar werd het gevierd. Het was gelijk ook zijn afscheidsfeestje want begin augustus vertrekt hij voor een jaar naar Zwitserland. Het was een van de weinige feesten in mijn jaar waar ik de enige buitenlanders was, maar bijna al mijn Mexicaanse vrienden waren er, dus het was erg gezellig. De volgende dag gingen we met zijn alle met de bus terug naar Morelia, waarna ik nog even bij Karla thuis bleef en rond een uur of 9 ging ik ook naar huis. 

Zaterdag de 14 was het weer tijd om naar het vliegveld te gaan, dit keer om afscheid te nemen van Clement, een fransman. Het was heel hectisch omdat we niet wisten hoe we daarna toe moesten komen maar uiteindelijk hebben we om 7 uur ´s ochtends afgesproken om met zijn alle in een taxi te gaan, die ons extra liet betalen omdat hij eigenlijk geen 6 mensen mee wilde nemen en daarna ook nog een stuk liet lopen omdat bij de ingang van het vliegveld de federale politie staat. Maar we hadden het gered en konden weer afscheid nemen van iemand, hiep hoi. 

En die avond was het weer tijd voor feest (helaas zonder Clement), want het was mijn graduacion! (prom, afsturdeerfeest, zoiets). Iedereen was al heel lang bezig met de voorbereidingen, vooral de organisatie van het feest natuurlijk, maar een jurk zoeken was ook al een hele opgaven. Toen ik er eindelijk een had gekocht liet een van mijn beste vriendinnen een foto van haar jurk zien en die scheen precies hetzelfde te zijn als de mijne .... Maar ja, daar konden we niks maar aan veranderen dus dan moesten we er maar voor zorgen dat we er verder niet precies het zelfde uitzagen. Vanaf dat we terug kwamen van het vliegveld was ik al druk bezig met schoenen zoeken en mijn haar en make-up laten doen. En ik heb het allemaal gered. Om 8 uur begon het diner (volgens de uitnodiging dan,ook bij dit soort gelegenheden komt niemand op tijd). Ik zat bij twee vriendinnen en hun families aan tafel. Na het eten werden alle namen van de afgestudeerden opgenoemd maar uiteindelijk liep maar gewoon iedereen naar voren en kon het feest beginnen! Rond een uur of 2 ging de familie weg en begon de afterparty, die gewoon in een tent naast de zaal was. Om 5 uur was de after afgelopen en kwam mijn gastvader me op halen, om vervolgens op familie bezoek te gaan in Guadalajara. Even naar huis om om te kleden en door ..... je kunt je vast wel voorstellen dat dat heeeeel gezellig was. 

En dat was dan echt mijn laatste weekend in Morelia. Het was zo raar om gewoon ´vrijdag´ te kunnen zeggen als mensen me vroegen wanneer ik nou terug ging, wat regelmatig gebeurde. Vervolgens waren ze dan helemaal verbaasd. ´Deze vrijdag ?!´´ja, deze vrijdag en houd er nu maar over op.´ 

Maandag ben ik eigenlijk de hele dag bij Karla geweest en ´s avonds was het afscheidsfeestje van Lorenzo. Dinsdag ochtend was het dus weer airporttime en gingen we met hem mee naar het vliegveld. Dit was toch net een beetje te veel voor mij want vanaf die dag heb ik me eigenlijk de hele week ziek gevoeld en ben zelfs nu nog niet helemaal beter, maar in mijn laatste week was ik niet van plan om op bed te gaan liggen, dus ik ging gewoon door.

Hierna was de wedstrijd van Brazilië- Mexico, die alle Brazilianen samen gingen kijken, maar ik kon niet mee omdat ik een lunch had met Rotary. Toen ik thuis was kreeg ik dus een berichtje dat dat verzet was, dus was ik maar vast begonnen met kleren uitzoeken etc. Woensdag ging ik dus wel naar de Rotary lunch en daarna had ik mijn afscheidsfeestje in een bar met al mijn vrienden.

De volgende ochtend vroeg ging ik met Debi naar het imigratie kantoor om te checken of ik niet nog iets moest regelen voordat ik het land uit ging, want daar hadden veel mensen het over, maar alles was goed. Daarna gingen we naar de ´Mercando de dulces´, een overdekt marktje om de laatste souvenirs en cadeautje te kopen. Het was mijn plan om alles minstens een week van te voren geregeld te hebben en ik was ook al met mijn gastmoeder naar de supermarkt geweest om zo´n tien kilo aan Mexicaans eten te kopen, maar de rest kwam toch weer op het laatste moment. Daarna heb ik tussen alles door nog snel mijn koffers ingepakt en in de avond moest ik nog even naar een Rotary meeting met de prebounds. Toen ik thuis kwam maakte ik nog snel mijn koffers helemaal klaar en toen kwamen mijn vrienden al binnen want mijn gast gezin had nog een klein feestje georganiseerd. Een ´cena´ (avond eten) met tacos voor mijn beste vrienden. Ook mijn gast broer en zus hadden wat mensen uitgenodigd. Aangezien mijn vliegtuig de volgdende dag om 6 uur zou vertrekken en ik dus om 4 uur het huis uit zou moeten vonden we het niet de moeite waard om te slapen dus iedereen die mocht ´blijven slapen´ is maar gewoon de hele nacht opgebleven.

En toen begon de elende. Om 4 uur ´s ochtends vertrokken we dus met zijn allen naar het vliegveld van Morelia. Het was rustig, want welke gek reist er nou op dit tijdstip, dus ik kon zo door lopen naar de balie. Daar bleek dat mijn bevestigings code bij mijn ticket uit mei hoorde, dat ik in januari had omgebooked. Dit was de fout van Delta en Aeromexico kon me er niet mee helpen, dus moest ik maar snel naar Delta bellen. Dat kantoor was natuurlijk dicht, dus heb ik maar naar mijn vader gebeld, die vervolgens wat probeerde te regelen in Nederland. Maar het viel niet in een uurtje op te lossen, dus kon ik weer vrolijk naar huis, in Mexico.

Dus daar zaten we dan, op de terug weg van het vliegveld om mij achter te laten, met mij in de auto ... Ondertussen belden mijn vader al dat het geregeld was dat ik de volgende dag wel weg kon, maar dat bleek ook nog niet zo simpel te zijn. Toen we thuis kwamen ben ik gelijk gaan slapen en vanaf dat ik wakker werd, rond 2 uur , tot een uur of  7 ben ik alsnog bezig geweest met mijn ticket te regelen, want daar bleek nog steeds van alles mis mee te zijn. Maar uiteindelijk leek alles goed te zijn. Ik kon alleen niet online inchecken dus het bleef spannend. De rest van de avond heb ik despicable me in het portugees gekeken (met Debi natuurlijk) en geprobeerd wat te slapen. 

En toen gingen we voor de twee de ronde! Helaas kon nu bijna niemand mee omdat er veel mensen zie waren en de dag daarvoor ook het afscheidsfeestje van een andere uitwisselings student was, dus ging ik alleen met Debi, mijn gast broer en zus en mijn  gastvader naar het vliegveld. Gellukig bleek mijn ticket nu wel goed te zijn, dus na de 2 kilo overgewicht uit mijn koffers in mijn handbagage gepropt te hebben mocht ik toch echt weg. 

Omdat ik de hele tijd zo druk bezig was met het regelen van mijn ticket en nu toch wel blij was dat ik weg kon viel het afscheid nemen echt heel erg mee. Eerst wilde ik absoluut niet weg, maar toen ik al van bijna iedereen afscheid had genomen en met mijn koffers klaar stond op het vliegveld maar ineens niet weg kom, kreeg ik toch wel het gevoel dat het nu ook wel tijd was om te gaan. Dus ik heb iedereen nog een laatste knuffel gegeven en ben rustig (voor zover dat kan met een sombrero, Rotary blazer en een sporttas van 14 kg) door de douane heen gelopen. De vlucht is verder redelijk soepel verlopen. Geen gecancelde of vertraagde vliegtuigen, alleen veel te zware handbagege waar niet mee te lopen viel en een overstap in de USA = Customs and Border Protection x 10000 voor een layover van 3 uurtjes. Maar ze waren daar dan weer wel zo aardig om die veel te zware handbagage zonder extra kosten voor me in te checken, omdat hij niet mee mocht boven in het vliegtuig.  

En dat was het dan end of the stroy, om 7 uur lande ik op schiphol waar mijn familie me op kwam halen en stond ik na een jaar weer op Nederlandse bodem. 

Ik wil iedereen die mijn blog gevolgd heeft heel erg bedanken, echt heel leuk dat zoveel mensen geïnteresseerd waren in mijn verhaal. Wellicht schrijf ik nog wel eens was als ik weer op reis ga, maar het thema 'Mexico 2013-2014' is nu toch echt afgesloten, met pijn in het hart. Ook heel erg bedankt aan alle Rotarians, in Nederland en in Mexico die dit allemaal mogelijk gemaakt hebben. Aan mijn gastgezinnen die goed voor me gezorgd hebben en mijn Mexicaanse vrienden die me hielpen als ik het moeilijk had en me echt Mexico hebben laten zien. En natuurlijk de andere exchangers, die me ook andere culturen hebben laten kennen en waarmee ik altijd over al mijn problemen kon praten en die me ook echt begrepen. Ik mis iedereen nu al en hopelijk krijg ik ook nog de kans om terug te komen.  En boven alles, heel erg bedankt aan mijn echte familie, die me liet gaan en me altijd gesteund heeft. 

- The end