Escuela y màs

Ik realiseer me net dat ik al twee weken niks geschreven heb, dus tijd voor een nieuwe blog! 

Vorige week heb ik niet heel veel speciaals gedaan. Veel geluncht bij familie of met familie in een restaurant en naar een van de malls geweest met vrienden van Monse. En toen was het ineens maandag, tijd om naar Mexico city airport te gaan en afscheid te nemen van mijn lieve gastzusje Monse. De reis naar het vliegveld was voor ons al een heel avontuur, want we hadden een lekke band. Gelukkig heb ik een handig gastvader en hadden we een reservewiel in de auto, dus na tien minuten was het probleem op gelost. Maar toen we verder reden bleek de reservewiel toch niet zo goed te zijn, dus zijn we gestopt bij een 'garage' aan de kant van de weg, waar er een nieuw wiel op de auto werd gezet. De garage was meer een soort bouwval met gebroken ruiten en wat auto onderdelen, maar wij konden weer verder, dus ik heb niks te klagen. Je ziet hier best veel winkeltjes langs de snelweg. Er is dan een smal weggetje naast de weg zelf waar de winkeltjes aan liggen. Na het avontuur met de lekke band ging alles goed, en omdat we goed op tijd vertrokken waren (geloof het of niet, mensen kunnen hier zelfs 2 uur te vroeg vertrekken als het echt moet) hadden we zelfs nog tijd om even wat te eten bij de italiaan en Starbucks en donuts te halen. En toen was het toch echt tijd om afscheid te nemen. Dat was toch wel heftig. Zij was degene die me hier alles heeft laten zien en er mede voor heeft gezorgd dat ik me zo thuis voel, en toen moest ze ineens weg. Maar ik ben natuurlijk heel blij voor haar dat ze ook op uitwisseling mag, want ik weet nu hoe geweldig het is en het is ook super leuk dat ze naar Nederland gaat. Wel raar hoor, om haar foto's op facebook te zien van de slootjes, Nederlands eten en weet ik veel wat voor dingen waarvan je eigenlijk niet wist dat het zo Nederlands is. 

Toen we terug kwamen van het vliegveld (rond een uur 's nachts) ben ik zo snel mogelijk naar bed gegaan, want de dag daarna was mijn eerste schooldag! Gelukkig hoefde ik pas om 9 uur te komen, i.p.v. 7 uur om mijn lessen te bespreken en daarna zou ik voorgesteld worden aan mijn klas. Tenminste dat dacht ik. Toen ik op school kwam en de directeur van buitenlandse talen en nog wat had gevonden vertelde hij me snel dat het niet gelukt was om me in twee verschillende klassen te plaatsen, dus ik heb bijna iedere les (behalve Engels) met deze klas. Deur van het klas lokaal gaat open, Buenos dìas, es Vera, blablabla, you can sit there. Dus om vijf over 9 zat ik in een les (tiny detail, I had no idea which subject it was). Het was allemaal in het Spaans (en snel ook) dus ik volgde er vrij weinig van. Na deze les was het pauze en gelukkig waren er gelijk mensen die vroegen of ik mee ging naar de kantine, dus ik hoefde niet alleen rond te gaan dwalen. Vandaag was inmiddels al mijn derde schooldag en ik trek nog steeds met de mensen waarmee ik ging lunchen op een ook de rest van de klas is erg aardig. Waarschijnlijk omdat ik blond en voor de Mexicaanse standaard lang komen er regelmatig mensen (vrienden van klasgenoten, of mensen die ik totaal niet ken) op me aflopen om te vragen waar ik vandaan kom. Als ze weten waar Nederland ligt en snappen dat we daar geen Duits spreken willen ze ook wel een paar Nederlandse woordjes leren. Je zou zeggen dat je daar opgegeven moment wel gek van wordt, maar ik vind het nog steeds hilarisch. De g, de h en de j zijn de moeilijkste letters, en laten die nou net allemaal in 'hoe gaat het met je' zitten. Verder zijn de lessen redelijk. Zover ik het versta heb ik het meeste al wel een keer gehad, dus dat maakt het wel wat makkelijker te volgen. Ik heb Frans op brugwup niveau en iets van voorbereiding op het CAE met Engels, maar soms betwijfel ik toch of de leraar dat zelf zou halen. Morgen ga ik vragen of er een manier is waarop ik minder lessen heb in talen, want nu is de helft van mijn lessen Frans en Engels en die zijn dus redelijk nutteloos. Ook leer ik er geen Spaans van en dat was nou juist de bedoeling. Ondanks dat begint mijn Spaans begint al wel vooruit te gaan. Als mensen rustig praten weet ik meestal wel waar het over gaat, maar zelf praten is een stuk lastiger. Ik kan best wel wat zinnen vormen, maar ik heb er veel te veel tijd voor nodig om een gesprek een beetje te laten lopen, dus meestal antwoord ik in het Engels. 

Dat was het zo'n beetje voor vandaag, hopelijk kan ik snel weer de tijd vinden om een nieuwe blog te schrijven, Adios!

P.S. Onder het kopje 'foto's' hierboven heb ik een nieuw album aangemaakt met de foto's van deze maand, enjoy!